28 listopada 2024, imieniny obchodzi: Jakub, Lesław, Zdzisław

Kamerun wprowadził do obiegu monetę kolekcjonerską "Szlak Jedwabny". Numizmat wybito w Mennicy Polskiej w złocie wysokiej próby. Na rewersie monety umieszczono zdobienie wykonane z jadeitu. więcej »

Niemcy, Buk

Niemcy wprowadziły do obiegu tegoroczną monetę z serii "Niemiecki las". Numizmat wybity w złocie wysokiej próby przedstawia Buka. więcej »

Kanada, Koń kanadyjski

Kanada wprowadziła do obiegu monetę kolekcjonerską przedstawiającą Konia kanadyjskiego. Numizmat wybito w srebrze wysokiej próby stemplem matowym. więcej »

Burkina Faso, Ewolucja na ziemi - Amonity

Burkina Faso wprowadziła do obiegu monetę kolekcjonerską "Ewolucja na ziemi - Amonity". Numizmat wybito w srebrze wysokiej próby stemplem antycznym. więcej »

Samoa, Liście

Samoa wprowadziło do obiegu kolejne monety z serii przedstawiającej liście roślin. Numizmaty wybito w srebrze wysokiej próby z elementami w 3D. więcej »

Australia, Wombat

Australia wprowadziła do obiegu monety przedstawiające Wombata. Numizmaty wybito w Perth Mint w srebrze wysokiej próby. więcej »

Niemcy, Shuman

	W przyszłym roku Niemcy wyemitują okolicznościową monetę upamiętniającą 200. rocznice urodzin wybitnego kompozytora Roberta Alexandera Schumanna (urodzony 8 czerwca 1810 w Zwickau w Saksonii - zmarł 29 lipca 1856 w Endenich), niemiecki kompozytor i pianista okresu romantyzmu. Mąż Clary Schumann.



	Robert Schumann był synem księgarza-wydawcy, od młodzińczych lat obracał się w kręgach poetycko-literackich. Początkowo, nie zdawał sobie sprawy ze swojego muzycznego powołania. Jako 8-letni chłopiec zaczął wprawdzie naukę muzyki u J. G. Kuntzscha (organisty), grę na fortepianie, lecz w 1828 wstąpił na wydział prawa uniwersytetu w Lipsku. Jednak spotkanie z Fryderykiem Wieckiem, nauczycielem gry na fortepianie, zdecydowało o zmianie planów życiowych. Schumann doskonalił swoje umiejętności gry na fortepianie pod jego okiem (córka Wiecka, Klara, sama będąca świetną pianistką, została później żoną Schumanna). Jednakże zbyt intensywne ćwiczenia doprowadziły do uszkodzenia dłoni (paraliż palca) uniemożliwiając karierę pianistyczną. Skupił się więc na kompozycji i krytyce muzycznej. W 1831 rozpoczął systematyczną naukę kompozycji u H. Dorna. Jeśli chodzi o krytykę i publicystykę muzyczną - w 1833 rozpoczął walkę o nową muzykę w swym piśmie "Neue Zeitschrift fur Musik". Bardzo interesowały go nowe wielkie talenty. Jako jeden z pierwszych nazwał geniuszem Chopina (kapelusze z głów, panowie - oto geniusz), Brahmsa, odnalazł zapomniane utwory Franza Schuberta. W 1843 roku rozpoczął wykłady kompozycji w nowo założonym konserwatorium lipskim. Kilka lat później przeniósł się do Düsseldorfu obejmując stanowisko dyrygenta. Przez długi okres nękały go zaburzenia systemu nerwowego. W 1854 r. nadeszło załamanie i kryzys kompozytora - usiłował on popełnić samobójstwo, rzucając się do Renu. Dwa ostatnie lata życia spędził w odosobnieniu - w Endenich pod Bonn. Jego twórczość reprezentuje najbardziej czysty typ muzyki romantycznej; apostołował on ideologii powiązania muzyki z poezją, poszukiwaniom nowych form wyrazu, nowych środków technicznych. Najważniejsze miejsce w jego twórczości zajmują kompozycje fortepianowe i pieśni. W tych gatunkach był wielkim nowatorem. Obok koncertu fortepianowego napisał 35 opusów miniatur fortepianowych; najważniejsze z nich to: Wariacje na temat A-B-E-G-G, Papillons, Tańce Davidsbundlerów, Karnawał, Utwory fantastyczne (op. 12, op. 111), Sceny dziecięce, Noweletty, Sceny leśne, Albumblatter. Schumann kształtował formę w zależności od treści wyrazowej utworów, napięcia emocjonalnego, kształtu poetyckiego (w pieśni). Jego frazy są nerwowe, kapryśne, niezwykle czułe na najsubtelniejsze zmiany wyrazowe. Współgra z tym bogata, często synkopowana, oryginalna rytmika, zmienność metrum. Spośród pieśni - reprezentujących obok Schuberta, Brahmsa, a później H. Wolfa najwyższe osiągnięcia artystyczne w historii tej formy - najważniejsze są: cykl pieśni do słów Heinricha Heinego Myrthen, Miłość i życie kobiety, Miłość poety. Z muzyki instrumentalnej - oprócz utworów fortepianowych - pozostawił cztery symfonie (I "Wiosenna" 1841, II 1845, III "Reńska" 1850, IV 1853), uwertury (m. in. Manfred, Herman i Dorota, Faust), Koncert fortepianowy, koncert skrzypcowy, koncert wiolonczelowy, fantazję na skrzypce i orkiestrę, wreszcie szereg kompozycji kameralnych (m. in. trzy kwartety smyczkowe, kwintet fortepianowy, dwie sonaty skrzypcowe). Na marginesie twórczości Schumanna pozostaje opera Genowefa i muzyka do Manfreda Byrona.



	2009-10-31