3 grudnia 2024, imieniny obchodzi: Franciszek, Hilary, Ksawery

Armenia, 200. rocznica ufundowania Instytutu Lazarewa

Armenia wyemitowała monetę kolekcjonerską upamiętniającą 200. rocznicę ufundowania Instytutu Lazarewa. Numizmat wybito w srebrze wysokiej próby stemplem lustrzanym. więcej »

Kamerun, Behemot

Kamerun wprowadził do obiegu monety kolekcjonerskie "Behemot". Numizmaty wybito w trzech wariantach stempla w srebrze wysokiej próby. więcej »

Polska, nakłady monet obiegowych na 2009

NBP opublikowała nakłady monet obiegowych oraz okolicznościowych Golden Nordic na rok 2009. Poniżej zestawienie emisji: więcej »

Wyspy Cooka, Kakadu różowe

Wyspy Cooka wprowadziły do obiegu monetę kolekcjonerską przedstawiającą Kakadu różowe. Numizmat wybito w srebrze wysokiej próby stemplem lustrzanym. więcej »

Wyspa Niue, Gołąb Noego

Wyspa Niue wprowadziła do obiegu monetę kolekcjonerską "Gołąb Noego". Numizmaty należący do serii "Opowieści Biblijne" wybito w srebrze wysokiej próby stemplem antycznym. więcej »

Tanzania, Trzy mądre małpy

Tanzania wyemitowała dwie monety kolekcjonerskie "Trzy mądre małpy". Numizmaty wybito w srebrze oraz złocie wysokiej próby stemplem lustrzanym. więcej »

Mennictwo czasów saskich (Przewodnik po numizmatyce polskiej cz. 13)

Lata 1697-1763 to w historii Polski okres panowania królów z saskiej dynastii Wettynów, Augusta II (1697-1733) i Augusta III (1733-1763). Ich panowanie przerywane było kolejnymi elekcjami Stanisława Leszczyńskiego w latach 1704-1709 i 1733-1736. Jego rządy nie skutkowały jednak wybiciem jakichkolwiek nowych monet, choć powstała z jego inicjatywy pewna ilość medali.

Panowanie obu władców saskich nie przyniosło rozwiązania kryzysu monetarnego zapoczątkowanego w czasach Jana Kazimierza. Uchwała sejmowa z 1865 roku, zakazująca bicia monet w Koronie i na Litwie ciągle pozostawała w mocy, co skutkowało praktycznie brakiem aktywności polskich mennic. Praktycznie jedyną uchwałą Augusta II Mocnego dotyczącą polskiego systemu monetarnego była jedna z serii uchwał z 1717 roku, kiedy to obradował tzw. „sejm niemy”, mający uregulować stosunki polsko-saskie na następne 50 lat. Z obawy przed zerwaniem sejmu, głos zabrał jedynie marszałek sejmowy. Na ziemiach polskich było ówcześnie bardzo wiele różnego rodzaju monet, toteż uchwalono m.in. ceny „pieniądza dobrego”, określające wartości różnego rodzaju monet. Podtrzymano ponadto zasadę, iż moneta koronna równa jest monecie litewskiej. Ustalono wartość dukata na 18 złotych polskich, co dalej równało się 1620 szelągom. Określono również relację złota do srebra, co przyczyniło się do odpływu monety złotej z Polski, ponieważ na zachodzie Europy na 1 gram złota przypadało 15,07 gram srebra, co stanowiło różnicę o prawie 1,5 grama.

August II Mocny, 2/3 talara z 1700 r. Prezentowany egzemplarz pochodzi z oferty Warszawskiego Centrum Numizmatycznego.

Przez całą pierwszą połowę XVIII wieku mocno odczuwano brak monety polskiej. Po 16 latach panowania, 1749 roku August III łamiąc prawo zabraniające produkcji monet bez zgody sejmu, nakazał wybicie w Dreźnie pierwszej od wielu dziesięcioleci regularnej partii monet miedzianych (wcześniej zarówno August II jak i August III emitowali pewne monety, takie jak np. złote dukaty, jednak były to krótkotrwałe i limitowane emisje). Monety błyskawicznie rozeszły się wśród ludności, co zachęciło władcę do kontynuowania tej polityki, tym razem zlecając wybicie monet srebrnych i złotych, zapewniając spore zyski skarbca koronnego. Dużą ciekawostką i milowym krokiem dla numizmatyki polskiej były polskie napisy na monetach Augusta III Sasa. Na trojakach widnieje napis „1/2 Sz” (czyli połowa szóstka), a na tzw. „półtoraku”, czyli monecie o wartości 1 1/3 grosza czytamy „PULTORAK”.

August III, dukat z 1757 r. Prezentowany egzemplarz pochodzi z oferty Warszawskiego Centrum Numizmatycznego (aukcja stacjonarna nr 54).

W okresie wojny siedmioletniej król pruski, Fryderyk II Wielki nakazał bicie fałszywych monet polskich za pomocą skradzionych stempli menniczych z Drezna i Lipska. Monety te miały obniżoną zawartość kruszcu. Dotyczyło to przede wszystkim monet srebrnych, choć wypuścił również pewną ilość podrobionych złotych pięciotalarówek (August d’Or). Monety te są nieco grubsze od oryginalnych, zawierają sporą domieszkę miedzi. Fałszerstwa takie bywają nazywane „efraimkami”, od nazwiska głównego fałszerza monet polskich (Ephraim).